بررسی تاثیر تغذیه سطوح مختلف سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی بر قابلیت هضم، سنتز پروتئین میکروبی، فراسنجه های شکمبه و خون در گوسفندکرمانی

هدف از این مطالعه بررسی ترکیب شیمیایی و کیفیت سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی و اثرات آن بر قابلیت هضم مواد مغذی، سنتز پروتئین میکروبی، فراسنجه های شکمبه و خون در گوسفند نژاد کرمانی بود. برای انجام این آزمایش in-vivo از 4 راس گوسفند نر نژاد کرمانی با میانگین وزنی 2±42 کیلوگرم در قالب طرح چرخشی در 4 دوره 21 روزه استفاده شد. برای تهیه سیلاژ، 100 کیلوگرم برگ و ساقه درخت موز با 15 کیلوگرم خرمای ضایعاتی بدون هسته با هم مخلوط شدند و به مدت 45 روز در سطل هایی با گنجایش 100 لیتر سیلو گردید. پس از تعیین ترکیب شیمیایی، سیلاژ برگ و ساقه درخت موز در جیره های آزمایشی شامل: 11) جیره شاهد (بدون سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی)، 2) جیره حاوی 7 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز، 3) جیره حاوی 14 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز و 4) جیره حاوی 21 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد افزودن خرمای ضایعاتی به برگ و ساقه درخت موز هنگام سیلو کردن سبب بهبود کیفیت سیلاژ برگ و ساقه درخت موز، افزایش ماده خشک و چربی خام آن شد (05/0>p). سطح 14 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی، تاثیر معنی داری بر قابلیت هضم ظاهری ماده آلی و ماده حشک جیره های آزمایشی داشت. (05/0>p). میانگین ph و میانگین کل غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه گوسفندان به صورت خطی تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار گرفت (05/0>p). جیره دارای 21 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی سبب افزایش خطی نیتروژن و پروتئین میکروبی شد (05/0>p). سطح تری گلیسیرید خون به صورت خطی افزایش یافت (05/0>p). به طور کلی سطح 14 و 21 درصد سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای ضایعاتی سبب بهبود نیتروژن میکروبی و افزایش سنتز پروتئین میکروبی شد و هیچ گونه تاثیر منفی بر فراسنجه های خون نداشت.